Kopron: trochę sobie ten medal "wymodliłam"...

ZIÓŁKOWSKI: MĘSKI MŁOT TO POZIOM KRETA NA ŻUŁAWACH

– Dużo gratulacji?
– Tak, aż za dużo (śmiech). Poddałam się, już nawet nie jestem w stanie tego odczytywać.

– To pierwsza taka sytuacja w karierze, prawda?
– Pierwsza, pierwsza.

– Miło?
– Pewnie, że tak. To bardzo przyjemne. Aż chce mi się jutro wstawać, żeby iść na siłownię i jeszcze się w tym sezonie poprawić.

– 22-letnia Anita Włodarczyk rzucała około 69 metrów. Pani rzuca 75. To co, niebawem rekordy świata?
– Nie no, ja mam znacznie gorsze warunki fizyczne niż Anita. Tylko 167 centymetrów wzrostu oznacza więcej pracy nad techniką, mniej siły… Mam krótsze ramiona, jestem raczej dość drobna, przy okazji chyba najniższa w całej stawce. Ale staram się, staram. Mogę rzucać 78 metrów. Czuję, że jeszcze w tym sezonie coś tam poprawię.

– Szymon Ziółkowski twierdzi, że poziom w rzucie młotem się obniża.
– No tak, trochę tak. Kiedy Anita zakończy karierę, to nie zapowiada się, żeby ktoś miał rzucać powyżej 80 metrów. Oczywiście poza mną. A tak poważnie: widać nawet po wynikach, że poziom spadł. Jeszcze parę lat temu dopiero przy rezultatach w okolicy 77-78 metrów można było myśleć o medalu. Wtedy były Chinki, była Betty Heidler, o Łysenko nie wspominając… W Rio, jeśli się nie mylę, wystarczyło już niecałe 75. Mnie pozostaje cieszyć się, że wskoczyłam na ten wyższy poziom i mogę się wokół tych medali jakoś “zakręcić”.

– Podium załatwiła sobie pani pierwszym rzutem.
– Założenie było takie, żeby mocno rozpocząć i zobaczyć, jak dziewczyny się z tego podnoszą. Pierwszy wyszedł, zeszła adrenalina, a potem – niestety – zaczęły się problemy. W drugim lekko zahaczyłam przy wejściu lewą stopą, później szarpnęłam potencjalnie dobry rzut, no i reszta konkursu to już nerwy. Bardzo nie lubię psuć rzutów, bardzo nie lubię rzucać źle. Strasznie się wtedy na siebie wściekam.

– Wiedziała pani po tej pierwszej próbie, że będzie co najmniej brąz?
– Trochę to sobie wymodliłam. Od razu wiedziałam, że na pewno prędzej czy później wyprzedzi mnie Anita, pewnie też jedna z Chinek. Nie wiedziałem co z resztą. Pamiętam, że jak w piątej próbie Wenxiu Zhang rzuciła gdzieś na moją linię, to błagałam w głowie, żeby okazało się, że to bliżej. Hanna Skydan z Azerbejdżanu też jest mocna, ale to nie był jej konkurs. Przed ostatnią kolejką podeszła do mnie Anita i zapytała kto może mnie ewentualnie wyprzedzić. Powiedziałam, że Chinka i Azerka, a ona od razu: “Chinka nie”. No i na szczęście żadnej się nie udało. Jak już było po wszystkim, to tylko weszłam do koła i od razu łzy płynęły mi do oczu.

– Jak to się stało, że młoda dziewczyna, jak pani, trafia do rzutu młotem? Zainspirowało oglądanie występów Kamili Skolimowskiej i Anity Włodarczyk?
– Nie, nie, niestety nie mam żadnej takiej fajnej, spektakularnej historii. Wyszło to po prostu tak, że rodzice dużo pracowali, a ja spędzałam sporo czasu z dziadkiem, który jest trenerem. No i że byłam bardzo ruchliwym dzieckiem, to jakoś poszło. Rzucałam sobie oszczepem, rzucałam sobie dyskiem, młotem… W końcu zdecydowałam się na młot i tak zostało.

– Pani się zdecydowała czy dziadek zdecydował?
– To raczej była wspólna decyzja. Usiedliśmy całą rodziną, przeanalizowaliśmy, no i tyle. W sumie to wyszło trochę samo, no bo po prostu młotem rzucałam znacznie więcej i częściej niż choćby oszczepem. Poza tym oszczep jest zdecydowanie bardziej kontuzjogenny, bo to i barki, i łokcie, i kolana…

– Dziadek dziadkiem, pracuje pani z nim ponownie, ale w międzyczasie był jeszcze Czesław Cybulski.
– No tak, przeprowadziłam się nawet do Poznania. To miało być coś pięknego: trening z najlepszym specjalistą, słynnym szkoleniowcem…

– Nie było?
– Nie było. I tak podziwiam siebie, że tyle czasu wytrzymałam.

– Co poszło źle?
– Trener nie okazał się miłym, starszym panem, jak to na początku mi się wydawało. Nie wiem, może jako juniorka nie byłam gotowa na taką pracę i na taką relację z trenerem. Może dlatego nie wyszło.

– Nie lubi pani mieć bata nad sobą.
– Absolutnie nie! A która kobieta chciałaby mieć takiego kata, który stoi i cały czas krzyczy? Może na facetów to działa. Na mnie nie.

– Dziadek nie krzyczy?
– Czasami krzyknie, ale to nie jest tak, że wydziera się na mnie, że nie mówi żadnych pozytywów… Pod tym względem złapałam taki komfort psychiczny, że aż zachciało mi się znowu trenować. Przepracowałam zimę, “orałam”, spędzałam sama na siłowni po trzy i pół godziny dziennie. Znalazłam w sobie motywację.

– Czyli dziadek zostaje.
– No tak, nie ma potrzeby, żeby cokolwiek zmieniać, skoro rzucam 75 metrów.

– Nie ma między wami kłótni?
– Czasami są, ale wszędzie są i muszą być. Poza tym nasze relacje są wspaniałe. Jestem jego jedyną “wnusią” i zawsze poświęcał mi sporo czasu. Mówi, że skoro tyle czasu z babcią wytrzymał, to ze mną też da radę, bo mamy podobne charaktery.

– Podobne, czyli jakie?
– Na pewno jestem trochę uparta. Czasami trochę pokrzyczę, powyzywam, ale dziadzio wie, że mi przejdzie, więc po 10 minutach wszystko jest już dobrze.

– Doczekała się już pani pierwszych nieprzychylnych komentarzy?
– Były może ze dwa, ale mieszkałam w Londynie z Ewą Swobodą, która powiedziała mi, żeby się tym zupełnie nie przejmować, że tacy są ludzie. No to się nie przejmuję.

– Z Ewą Swobodą? Ciekawe połączenie.
– To prawda.

– Ludzie piszą, że jesteście do siebie podobne. To przypadek, że zamieszkałyście razem?
– Raczej tak. Choć nie, w sumie kiedyś uznałyśmy, że fajnie byłoby być razem w pokoju. No i przyleciałam do Londynu, odebrałam kartę magnetyczną, patrzę, a tam: “Kopron i Swoboda”. Myślę: super. I rzeczywiście super, bo śmiech był w pokoju cały czas, zero nerwów, zero jakichkolwiek kłótni, rozmawiałyśmy sobie…

– Ewa młodsza, ale bardziej doświadczona na wielkich imprezach. Kto komu pomagał?
– Nikt nikomu. Nie było takiej potrzeby, bo prawie nie rozmawiałyśmy o startach. Starałyśmy się, żeby nie, bo już wyjazd na stadion był na tyle stresujący, że po co się jeszcze dobijać w hotelu.

– Dzielicie zainteresowania?
– Nie ukrywam, że nie mam zbyt wiele czasu na jakieś pasjonujące hobby. Pół roku spędzam na obozach, sporo trenuję… Rodzina, przyjaciele – to moje największe hobby. Lubię pogaduchy. No i strzelam do rzutek. Mój dziadek jest myśliwym, nauczył mnie strzelać, więc strzelam.

– Znowu ten dziadek.
– Tak już wyszło. Dobrze nam razem.

– Będziemy słyszeć o Malwinie Kopron w najbliższych latach?
– Mam nadzieję! Na pewno będę trenować, na pewno będę chciała się doskonalić. Sporo jest do zrobienia w kwestiach technicznych, więc jeśli już teraz na treningach mogę rzucać powyżej 76 metrów, no to może uda mi się kiedyś dojść nawet do tych 80. Zobaczymy.

***

Malwina Kopron – urodziła się 16 listopada 1994 roku w Puławach. Jej trenerem jest dziadek, Witold Kopron. Szerszej publiczności zaprezentowała się w 2011 roku w Lille, gdzie zdobyła srebrny medal mistrzostw świata juniorów młodszych. Cztery lata później, na młodzieżowych mistrzostwach Europy w Tallinie, sięgnęła po brąz. Krążęk z tego samego kruszcu przywiozła też w końcu z seniorskiej imprezy: mistrzostw świata w Londynie, gdzie przegrała tylko z Chinką Zheng Wang i Anitą Włodarczyk. Jej rekord życiowy to 75,11 metra. Trenuje dzięki wsparciu Grupy Azoty Zakłady Azotowe Puławy i miasta Lublin. Reprezentuje barwy AZS UMCS Lublin.