Dysonans roku. Czym różniła się kadra De Giorgiego od Heynena?

24 sierpnia 2017 roku. Prawie 63 tysięczny Stadion Narodowy w Warszawie zamienił się w arenę największych zmagań, jakie pamiętała siatkówka. Tłumy ludzi koczowały pod obiektem, by jak najszybciej wejść na trybuny. Z miejsc położonych nieopodal loży prasowej boisko wydawało się małym punktem i trudno było wypatrzeć piłkę. Nikomu to jednak nie przeszkadzało. Po sukcesie osiągniętym na mistrzostwach świata w Polsce (biało-czerwoni po wodzą Stephane’a Antigi sięgnęli w 2014 roku po złoto) kibice, siatkarze i działacze spragnieni byli kolejnego trofeum. Ekscytacja była tym większa, że nadarzała się okazja, by sięgnąć po niego nad Wisłą.

Konrad Piechocki, prezes Skry: Mariusz Wlazły po drugiej stronie siatki? Ten widok będzie emocjonalny również dla mnie

Miała być powtórka z 2014 roku, była żółta kartka

Już kilka pierwszych piłek w meczu z Serbami pokazało jednak, że zespołowi prowadzonemu przez Ferdinando De Giorgiego będzie trudno przeciwstawić się rywalom. Oponenci byli szybsi, skoczniejsi, a ich blok mocno karał niedokładność polskiego ataku. W porównaniu do nich gospodarze byli jakby nieco bardziej zmęczeni, bez dynamiki. Porażka w pierwszym secie 22:25, później w następnym i w ostatnim sprawiła, że w życie wszedł jeden z najgorszych scenariuszy. Radość kibiców zamieniła się w ciszę, a w mixed zone zawodnicy uciekali przed mikrofonami. Na ich twarzach było widać zaskoczenie i pytania, co dalej z turniejem. Bezpośrednio po spotkaniu Jacek Kasprzyk, prezes Polskiego Związki Piłki Siatkowej, mówił o "żółtej kartce" dla sztabu szkoleniowego.

Choć kolejne dwa spotkania z Finlandią i Estonią Polska wygrała, o wejściu do ćwierćfinału miały zadecydować baraże. W nich biało-czerwoni trafili na Słowenię. Przegrali w bardzo słabym stylu 0:3. Trzy tygodnie później De Giorgi nie był już trenerem Polaków. 

Najpierw środkowy, później rozgrywający, który trenował pod okiem Anastasiego

Dziewięcioro rodzeństwa. Tradycyjny włoski podział domu – ojciec był cantoniere, czyli naprawiał drogi, natomiast matka wychowywała dzieci. W domu się nie przelewało, ale jednego nie brakowało – miłości. Młodego Ferdinando rodzice posłali na zajęcia siatkówki, ponieważ nie chciało mu się uczyć. Wkrótce okazało się, że ma talent. Przy 178 cm wzrostu został nawet środkowym bloku! Ostatecznie skończył na rozegraniu, a we włoskiej kadrze rozegrał aż 330 meczów. Jego trenerem był nawet sam Andrea Anastasi.

Do polskiej kadry trafił po dwóch pełnych sukcesów latach spędzonych w ZAKSIE Kędzierzyn-Koźle. Z klubem sięgnął po dwa mistrzostwa i Puchar Polski. Wcześniej z włoskimi drużynami wygrywał mistrzostwo Italii i krajowe puchary. Był znany jako specjalista od ciężkiej pracy i dyscypliny. Po coraz mniej widowiskowej grze Polaków pod okiem Antigi, miał przywrócić zespół na właściwe tory.

Dysonans roku

Wśród czternastu zawodników powołanych na mistrzostwa Europy 2017 aż dziesięciu graczy występuje w kadrze prowadzonej przez Vitala Heynena. Są to Fabian Drzyzga, Grzegorz Łomacz, Michał Kubiak, Bartosz Kurek, Artur Szalpuk, Dawid Konarski, Mateusz Bieniek, Jakub Kochanowski, Damian Wojtaszek i Paweł Zatorski. Dlaczego więc wynik zmagań był aż tak diametralnie inny od tego, co biało-czerwonym udało się osiągnąć podczas mistrzostw świata 2018?

Do dziś chyba niewielu zna odpowiedź na to pytanie. Zarówno Drzyzga, jak i Kubiak w maju 2017 roku podkreślali, że nigdy nie trenowali tak ciężko. Ćwiczenia potrafiły trwać cztery godziny. Po nich następowała przerwa na posiłek, odpoczynek i druga sesja treningowa. To można znieść, jeśli przyniesie efekty. Nic więc dziwnego, że po kilku miesiącach bez oczekiwanych rezultatów hasła o tym, że "to był dobry kierunek" zamieniły się w te, że było zbyt trudno. Specyficzne podejście Włocha do relacji z zawodnikami również odegrało rolę. Kiedy jeden z nich zapomniał szczoteczki do zębów, musiał pytać De Giorgiego o pozwolenie na wyjście do sklepu. Posiłki jedli razem, bez telefonów komórkowych i musieli czekać aż ostatni z nich skończy, by się rozejść.

Po tej samej stronie barykady po kilku miesiącach od zwolnienia Fefe znalazł się Vital Heynen. Bez sukcesu z większą kadrą lub klubem, za to z magiczną zdolnością wyciągania zespołów z kryzysu. W takim biało-czerwoni z pewnością byli. Zaczął więc od roszad. Na niektórych pozycjach postawił na młodych chłopaków kosztem doświadczenia byłych kadrowiczów. I tak obok Michała Kubiaka stał Artur Szalpuk, który w wieku 23 lat został mistrzem świata. Kurek z kolei przeszedł na atak, ponieważ według trenera to właśnie na tej pozycji był jednym z najlepszych zawodników na świecie. Nie przetrenowywał swoich podopiecznych. Prewencja urazowa była jego podstawą. Wolał posadzić kogoś na ławce, by go nie przeciążyć, niż dać mu grać i narazić na kontuzję. W trakcie imprezy w Bułgarii i we Włoszech zespół zaufał Belgowi nawet w sytuacji, kiedy był o mecz od odpadnięcia z turnieju. To wypracowano jednak nie w czasie turnieju, ale przez cały okres przygotowawczy. Siatkarze wiedzieli, że szkoleniowiec im ufa i nie muszą się tłumaczyć z nocnego spaceru. On wiedział natomiast, że i jemu uwierzą, kiedy powie im, że wyjdą z każdego kryzysu.

W ciągu roku polska kadra pokazała dwie twarze. Teraz mimo pandemii nadal jest na fali wznoszącej. Siatkarze trenowali przez lato, grali sparingi, na co większość reprezentacji się nie zdecydowała. Różnic pomiędzy zespołem Heynena, a wszystkimi innymi jest więc coraz więcej.

Czytaj też:
Grała z mężczyznami, dziś jest szczęśliwa jako siatkarka. Tifanny Abreu: chce pokazać innym, że mogą więcej niż im się wydaje 
Kibic jednorazowy. Coraz więcej klubów rezygnuje z karnetów. "Straty? Z niektórych rzeczy będziemy musieli zrezygnować"