Natalia Kaczmarek. Jak wykuwał się nowy filar Aniołków

Finał żeńskiego biegu na 4x400 metrów w World Relays na Stadionie Śląskim od początku zapowiadano jako pokaz siły Holenderek. Nowe królowe Europy po wygranej w hali w Toruniu przyjechały na Śląsk na galowo i tak też wystąpiły w niedzielę. W polskim zespole zabrakło czterech podstawowych zawodniczek, ale dla "ekipy z Papendal", jak mówi się o Oranje, liczyło się tylko, aby przed Tokio zyskać nad naszą kadrą jeszcze większą przewagę psychologiczną. Tymczasem w dużej mierze dzięki Natalii Kaczmarek stało się dokładnie odwrotnie.

SMS od Anny Kiełbasińskiej i przekonanie, że jest w stanie

23-letnia wychowanka Tomasza Saski, która dla sportu najpierw przyjechała do Gorzowa Wlkp., a następnie do Wrocławia, zaliczyła w niedzielę bieg do sportowej dorosłości. I chociaż na sto sposobów można kwestionować prestiż weekendowej imprezy i rozmiar sukcesu wobec nieobecności mnóstwa ekip, to popis Kaczmarek mierzy się czasem. I stylem.

– Jest bardzo zawzięta. I wyjątkowo dojrzała jak na swój wiek. Może, dlatego że o rok wcześniej poszła do szkoły? Choć jest młodsza, od razu się zaprzyjaźniłyśmy, stała się na swój sposób inspiracją. Zawsze musi mieć wszystko zaplanowane i uporządkowane, nic nie zostawia przypadkowi. Miała jasno określony cel. Więc zasłużyła, doszła po swoje – przyznaje Anna Pałys, jej koleżanka z grupy treningowej Marka Rożeja.

Partnerka kulomiota Konrada Bukowieckiego, która zresztą przeprowadziła się dla niego do Olsztyna, w niedzielę jak wyjadaczka rozegrała taktycznie rywalki na ostatniej zmianie. Będąc z tyłu, utrzymała ich tempo, a dopiero po drugim łuku zaczęła wyprzedzać je jak amatorki. To, że finiszowała za Kubanką, nie ma większego znaczenia. Istotne, że biegnąc swoją zmianę w 50.59 sekundy (!), była o tylko 0.01 s słabsza od wielkiej Femke Bol. I że koleżanki Bol koniec końców skończyły rywalizację czwarte, a nasze jako drugie.

Kaczmarek nigdy dotąd nie biegała tak szybko. Aleksander Matusiński zaufał jej na ostatniej zmianie, odkąd kilka dni wcześniej na Śląskim zrobił kadrowiczkom wewnętrzny sprawdzian. O tym, w jakim stylu wygrała go Natalia, aż huczało w kuluarach obiektu.

Top 7 splits Womens 4x400m (included Mixed Relays) Today #WorldRelays

▪️Femke Bol ?￰ﾟﾇﾱ- 50.58s
▪️Natalia Kaczmarek ?￰ﾟﾇﾱ- 50.59s
▪️Roxana Gómez ?￰ﾟﾇﾺ- 50.96s
▪️Lidneidy Veitía ?￰ﾟﾇﾺ- 51.41s
▪️Jessie Knight ?￰ﾟﾇﾧ- 51.57s
▪️Cynthia Bolingo ?￰ﾟﾇﾪ(Mix)- 51.69s
▪️Alice Mangione ?￰ﾟﾇﾹ(Mix)- 51.76s pic.twitter.com/Jb5mGoU3Ks

— Victor K Almeida ? (@AlmeidaVictorK) May 2, 2021

– Tak, jestem w naprawdę świetnej formie – przyznała, gdy było już po wszystkim i gdy stało się jasne, że dała radę. Bo to tak pewne nie było, bieganie na tym poziomie rozgrywa się w głowie, która Natalii przed World Relays chciała płatać figle. Rola liderki, największa odpowiedzialność, a ona nadal nie była ponoć przekonana, że stać ją na aż tyle. Szczególnie przy fatalnej pogodzie, tak innej od temperatur, w których kadra spędziła ostatnie tygodnie na Teneryfie. – Chciałam tylko biec swoje, nie oglądać się, nie przejmować, tylko zrobić co trzeba i zobaczyć, ile to da. Wywiązałam się z tego, mam nadzieję, że było to widać – przyznała przed kamerą TVP SPORT. Przed finałem dostała motywującego SMS'a od Anny Kiełbasińskiej. Po biegu długo nie mogła dojść do siebie i przez moment potrzebowała nawet pomocy medycznej. Ale gdy już się otrząsnęła, popatrzyła na bardziej doświadczoną koleżankę, puściła oko i pokazała palcem. Jakby chciała przekazać: – miałaś rację.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Natalia Kaczmarek (@nataliaakaczmarek)

Raz nie poprawiła życiówki i się odgrażała: jak tak, to kończę!

Małgorzata Hołub-Kowalik po wszystkim stwierdziła, że jest dumna, móc biegać z takim nowym pokoleniem. I że kiedyś będzie się tym chwaliła dziecku, oglądając z nim zawody z ich udziałem.

Kaczmarek na razie tak daleko nie odpływa. Mówi jedynie, że chce dostać się do Tokio, a tam może pojechać nawet 7-8 pań. Żaden wyczyn? Przeciwnie, w Katarze w ogóle nie była. Chociaż chwilę przed mistrzostwami świata zdobyła w Gavle dwa złote medale młodzieżowych ME, to Matusiński do Dohy zabrał swoją żelazną piątkę plus Aleksandrę Gaworską. Brązowa medalistka MŚ z Londynu dostała tam szansę, m.in. ponieważ wcześniej była od Kaczmarek lepsza w wewnętrznej rozgrywce w Radomiu. To było zaskoczenie (Gaworska pobiegła 53.41 s, a Kaczmarek 53.67) ale w grupie panował jasny układ: do Kataru jedzie pierwsza szóstka i tyle.

– Mamy bardzo silną drużynę, to jej wielki atut. I trzeba się cieszyć, że finał żeńskich 400 m na MP to od kilku lat jedno z najciekawszych wydarzeń, że dziewczyny poza medalami faktycznie walczą tam o skład. Oby to trwało, oby jak najwięcej zawodniczek aspirowało do biegania w sztafecie i indywidualnie w dużych imprezach – mówił przed tamtymi MŚ Matusiński. I przed kolejnymi, w czerwcu w Poznaniu, pewnie to powtórzy.

Orientacyjne międzyczasy Polek w finale sztafet 4x400m kobiet:
Kornelia Lesiewicz 52.7
Małgorzata Hołub-Kowalik 52.9
Karolina Łozowska 52.4
Natalia Kaczmarek 50.8 (!)

— Tomasz Wieczorek (@t_wieczorek) May 2, 2021

Natalia, chociaż w 2019 zrobiła swoje w kategorii wiekowej, miała prawo czuć niedosyt. Tym większy, gdy rok później nie przyspieszyła. Oczywiście, mieliśmy do czynienia z wywróceniem sportu do góry nogami, ale będąc młodym, ma nieduże znaczenie, czy odbywają się igrzyska, czy nie. Liczy się postęp, którego zabrakło. I po nim odgrażała się: – ja się chyba wypaliłam, jak tak dalej będzie szło, to kończę! Musiało minąć kolejnych kilka miesięcy, by Kaczmarek uwierzyła, że nadal może być szybka. Narzuciła sobie reżim, dba o regenerację, robi dodatkowe ćwiczenia w domu, stała się jeszcze bardziej przykładna. Ma fart do zdrowia, wie, kiedy odpuścić na kilka dni. Wtedy goi się jak na psie – sama powtarza. Ale dla świętego spokoju przekonała się nawet do fizjoterapeutów, których dawniej unikała.

– Ale dla orzeszków, grubo krojonych lays'ów i pringlesów zielona cebulka chyba nadal dałaby się pokroić – śmieje się Pałys.

Mocno przepracowana zima zaowocowała życiówką pod dachem (52.82 s) i minimalnie przegranym medalem na mistrzostwach kraju w Toruniu – w tej samej hali, gdzie po dwóch tygodniach w końcu dopięła swego. Pod nieobecność Justyny Święty-Ersetic, Igi Baumgart-Witan, Patrycji Wyciszkiewicz-Zawadzkiej i Kiełbasińskiej to na barkach m.in. Kaczmarek spoczął ciężar odpowiedzialności za kolejny medal Aniołków w dużej imprezie. Natalia, która w zespole debiutowała już w 2018 na halowych MŚ, dotąd biegała wyłącznie w eliminacjach. A tym razem dostała przełomową szansę, której do spółki z Hołub, Gaworską i Kornelią Lesiewicz nie zmarnowała.

Potrzeba sekundy, żeby w Tokio biegać też dla siebie. I kto wie?

Pierwsza część olimpijskiego sezonu 2021 może być pierwszym powiewem pokoleniowej zmiany w grupie Matusińskiego. Sytuacja zdrowotna liderek jest nie najlepsza i – odpukać – nie ma gwarancji, że wszystkie najbardziej znane nazwiska będą w stanie przygotować na Tokio życiową formę. Weekend na World Relays miał dać i dał odpowiedź, czy zmienniczki są gotowe na wyzwania. Lesiewicz i Kaczmarek dowiodły, że tak.

– W Tokio nic nam nie da, jeżeli jedna lub dwie będą szybkie. Musimy mieć cały skład zdrowy, pełen sił, motywacji i w formie. Tylko tak ta sztafeta może zdobyć tam to, o czym tak marzy – skromnie mówiła Kaczmarek w rozmowie z Filipem Kołodziejskim. Dla niej jednak drzwi do kadry otworzyły się teraz na oścież. Za niespełna miesiąc na Drużynowych Mistrzostwach Europy może się okazać, że to od Natalii zacznie się ustalanie składu. Kto wie, czy po drodze nie okaże się dodatkowo, że to Kaczmarek, a nie któraś z bardziej utytułowanych Polek, dostanie w Tokio indywidualną szansę biegu na 400 m. Żeby tak się stało, musi jednak uzyskać czas 51.35 s – tyle wynosi minimum ustalone przez MKOl. To sekunda szybciej niż jej aktualna życiówka.

Ale jeśli przyspieszać na poważnie, to kiedy, jak nie teraz?