Euro 2022: ekonomistka w bramce, wielbicielka koni w obronie i sól w herbacie selekcjonera. Oto reprezentacja Anglii

Angielskie piłkarki nigdy w historii nie wygrały żadnego z najważniejszych turniejów. Dwukrotnie, w 1984 i 2009 roku, były w finale mistrzostw Europy. Na mundialu 2015 sięgnęły po brąz, a cztery lata później zajęły czwarte miejsce. Tyle.

Mimo to przed Euro 2022 wśród kibiców znów wybrzmiało "It's coming home", a wiara w sukces nie była bezpodstawna. Znakomitą formę Lwice potwierdziły w czerwcowych sparingach. 3:0 z Belgią czy 4:0 ze Szwajcarią mogło cieszyć, a rozbicie w pył obrończyń tytułu i wicemistrzyń świata – Holenderek (5:1) – dolało do serc pewności siebie, a może i buńczuczności.

Kto ma prowadzić Anglię do medali? Przedstawiamy jedną z najlepszych reprezentacji na kontynencie.

EKONOMISTKA, MODNISIA I TA Z ZEZEM. OTO STAN BRAMKI

Przed rozpoczęciem turnieju angielskie media jako największą niepewność wskazywały obsadę bramki. Numerem jeden między słupkami jest Mary Earps, związana z Manchesterem United tak samo mocno, jak z podręcznikami do ekonomii. Po ukończeniu zarządzania informacją i biznesem na Loughborough University, wykorzystała lockdown i przerwę od treningów do nauki przedsiębiorczości i ekonomii. Ponoć właśnie z tymi kierunkami wiąże przyszłość po zakończeniu kariery.

O miejsce w podstawowym składzie z Earps rywalizują Ellie Roebuck i Hannah Hampton. Pierwsza to reprezentacyjna modnisia. – Mój profil na Instagramie jest niebezpiecznym miejscem. Mam obsesję na punkcie Zary – przyznała w rozmowie z portalem soccerbible.com, w której określiła swój styl jako "wygodny i nieprzesadnie ekstrawagancki". Druga zaś od dzieciństwa jest nękana przez problemy ze wzrokiem. Cudem gra w piłkę.

Hampton urodziła się z zezem, na tyle poważnym, że w wieku trzech lat przeszła operację w szpitalu w Birmingham, którego dziś jest ambasadorką. Kłopoty z oczyma wróciły do niej po kilkunastu latach. Usłyszała, że przez zaburzenie percepcji głębi nie będzie w stanie profesjonalnie trenować. Mimo to weszła na poziom międzynarodowy. Cud zawdzięcza specjalnym soczewkom.

Na Euro 2022 jest najmłodszą z Angielek. W wieku 21 lat ma doświadczenia nie tylko z jeżdżeniem po szpitalach. Grać zaczynała w Hiszpanii, gdzie wyemigrowali jej rodzice. Villarreal identyfikował ją jednak jako napastniczkę. Dopiero po powrocie na Wyspy, w Stoke, zrobiono z niej bramkarkę – taką pełnowymiarową. Bo pojedyncze "występy" na tej pozycji ma nawet Georgia Stanway – pomocniczka o opinii "mogącej grać wszędzie". Jest wszechstronna do tego stopnia, że gdy Manchester City borykał się z plagą kontuzji, rzucano ją po różnych pozycjach, a w starciu ligowym z Aston Villą wpisano do protokołu jako rezerwową bramkarkę. – Nie chcę być wszechstronna. Wolałabym być świetna na jednej pozycji – mówiła później w "Sky Sports". W reprezentacji występuje na szczęście regularnie jako pomocniczka.

GOGLE DO GOLA, SÓL DO HERBATY SELEKCJONERA

Kto ma odpowiadać za strzelanie goli? Rekordzistką pod tym względem jest Ellen White, która do Euro 2022 przystąpiła z "pięćdziesiątką" na liczniku. Po każdym z trafień wykonuje charakterystyczną cieszynkę, przykładając ręce do oczu i tworząc w ten sposób "gogle". Pomysł ściągnęła od Anthony'ego Modeste. Bo choć została wychowana w rodzinie kibiców West Hamu, wraz z mężem zafascynowała się Bundesligą, a podczas jednej z podróży do Niemiec pokochała Koeln i styl francuskiego napastnika.

W ojczyźnie wspiera przede wszystkim żeńskie Oldham Athletic. Nie tylko dobrą myślą i słowem, ale też materialnie. Dzięki umowie sponsorskiej, jaką zawarła z klubem, na przedniej części koszulek widniej logo fundacji Darby Rimmer MND.

Jeśli nie White, kolejną z kandydatek do zdobywania bramek jest piekielnie zdolna Lauren Hemp. Choć skończyła ledwie 21 lat, już czterokrotnie była wybierana "młodą piłkarką roku PFA". Żaden piłkarz, ani w męskim, ani w żeńskim futbolu, nie zgarnął tylu statuetek. – Ona sama nie wie, jak jest dobra – mówił o niej Gareth Taylor, menedżer Manchesteru City. – Nie ma zbyt wielu graczy, którzy zrywają mnie z fotela. Ale Lauren Hemp jest jednym z nich. Kiedy dostaje piłkę, sprawia, że wszystko dzieje się szybciej. Jest zabójcza – dodała Kelly Smith, legenda reprezentacji Anglii, w rozmowie z portalem 90min.com.

Poza wspomnianymi jest jeszcze Bethany Mead – strzelczyni pierwszego gola tegorocznego Euro, a bardziej rezerwowymi opcjami pozostają Bethany England, szukająca formy od czasu znakomitego przedpandemicznego sezonu (wówczas 21 goli w 24 meczach), Alessia Russo, zdobywczyni najszybszego hat-tricka dla reprezentacji Anglii (potrzebowała zaledwie 11 minut w meczu el. MŚ z Łotwą, który ostatecznie zakończył się wynikiem 20:0), Chloe Kelly i Nikita Parris.

O ostatniej można by napisać osobny artykuł, pomimo że w ostatnim czasie rzadko kiedy – czy to w reprezentacji, czy Arsenalu – rozgrywa pełne 90 minut. Parris uznawana jest bowiem za największego żartownisia w angielskiej szatni. Swego czasu sama chwaliła się dziennikarzom, jaki to numer wykręciła na mundialu 2019 ówczesnemu selekcjonerowi. Mianowicie: Phil Neville otrzymał herbatę z... solą, zamiast cukru.

– O, tak się skrzywił – wyjaśniała, naśladując wyraz twarzy szkoleniowca. – Dobrze wiedział, że to ja – mówiła. Dodała jednak, że nie tylko na jej poczucie humoru trzeba uważać. – Millie Bright, Rachel Daly i Jill Scott też potrafią dobrze żartować.

KONIARA ZA STERAMI OBRONY

Obronie reprezentacji Anglii szefować ma Millie Bright, która piłkę nożną kocha tak mocno jak konie. W dzieciństwie marzyła o byciu jeździeckim skoczkiem, a grę w pierwszym klubie łączyła z pracą stajennego. Od jazdy odwiódł ją dopiero zakaz, jaki otrzymała po transferze do Chelsea. Hobby zbyt bardzo narażało ją na kontuzje.

Bright zarzeka się jednak, że po zakończeniu kariery wróci do pomysłów z młodości. Szczególnie, że jej rodzina ma własną stadninę w South Yorkshire. Póki co musi jednak postawić w stu procentach na futbol. Podobnie trudnych wyborów dokonało kilka z jej koleżanek. Jess Carter mówiła, że jako nastolatka była lepsza w rugby niż w piłce nożnej. I to pomimo, że już w wieku 16 lat zadebiutowała w Lidze Mistrzyń w barwach Birmingham! Ella Toone trenowała gimnastykę, miała iść w ślady mamy. Jill Scott i Leah Williamson jako dziewczynki notowały świetne wyniki w biegach przełajowych, a Rachel Daly od kilku lat hobbystycznie gra w golfa.

Innego rodzaju możliwości miała inna z kluczowych defensorek – Lucy Bronze, która po Euro 2022 dołączy do Barcelony. Urodziła się w Berwick, tuż pod granicą angielsko-szkocką, a jej ojciec jest Portugalczykiem. Ewentualna gra dla innej reprezentacji niż angielska to jednak tylko teoria. Ojczyznę reprezentuje od czasów kadry U17.

"Dawaj Fran, bądź twarda". Historia pewnych łez

Czytaj też

"Dawaj Fran, bądź twarda". Historia pewnych łez

SZEFOWA ŚRODKA POLA WYGRYWA MECZ Z ŻYCIEM

Postacią absolutnie wyjątkową jest Fran Kirby, za którą stoi historia o walce z przeciwnościami losu. Gdy miała 14 lat, dowiedziała się o nagłej śmierci matki. Strata wywołała depresję, z którą zmagała się kilka lat.

Zdołała się podnieść, a podczas mistrzostw świata 2015, gdy strzeliła gola na wagę zwycięstwa z Meksykiem, selekcjoner Mark Sampson nazwał ją "małym Messim". Jej kariera kwitła. Stała się czołową postacią kadry i Chelsea. W 2019 roku przyszedł jednak kolejny zakręt. Po zapaleniu mięśnia sercowego jej dalsza kariera stanęła pod znakiem zapytania. Dwa lata później dopadła ją inna przypadłość.– To było ekstremalne zmęczenie. Mówiono o syndromie zmęczeniowym, związanym z gorszą wydajnością. Każdego dnia spotykałam się z innym specjalistą, żeby ustalić, co właściwie się dzieje – opisywała sama zainteresowana dziennikarzom BBC.

Poczuła ulgę, gdy otrzymała powołanie do kadry na Euro 2022. A tam ma być czołową postacią reprezentacji Anglii. Rozgrywającą, prowadzącą drużynę po kolejne gole. Zawodniczką równie ważną, co kapitan Williamson.

"Dawaj Fran, bądź twarda". Historia pewnych łez

Czytaj też

"Dawaj Fran, bądź twarda". Historia pewnych łez

KIBICKA UNITED NA USŁUGACH CITY

Niemal wszystkie Angielki na Euro 2022 zostały powołane jako zawodniczki rodzimej ligi (wyjątek stanowi Daly z Houston Dash). Po turnieju sytuacja ulegnie zmianie, bo Bronze dogadała się już z Barceloną, a Stanway z Bayernem Monachium. Mimo to relacje pracodawczo-kibicowskie w zespole są bardzo ciekawe.

Szczególnie w przypadku Elli Toone, która od dzieciństwa wspiera Manchester United. Ten długo nie miał jednak żeńskiej sekcji, więc do 2018 roku grała w City. Gdy tylko United pojawiło się w najwyższej klasie rozgrywkowej, bez wahania zmieniła barwy, a niedawno została pierwszą Diablicą z przeszło setką rozegranych meczów.

W reprezentacji Toone współpracuje z Keirą Walsh, która z kolei kibicuje Manchesterowi City. Odkąd trafiła do ulubionego klubu, sukcesywnie odrzuca oferty innych, a według "Guardiana", zgłaszał się po nią nawet Olympique Lyon, najbardziej utytułowany zespół w historii.

O przeznaczeniu mówić może Parris, której idolem w dzieciństwie był Thierry Henry. Od 2021 gra dla Arsenalu. Stanway natomiast ucieka od kibicowskich uczuć. Wychowana w kulcie Alana Shearera i wielkiego Newcastle, grała w City, a niebawem pojawi się na boiskach Bundesligi.

Selekcjonerka Sarina Wiegman na Euro 2022 powołała kadrę złożoną z wielu różnych osobowości. Mieszanka wybuchowa? O tym przekonamy się podczas turnieju. Turnieju, który zapowiada się dla Angielek jako najlepszy w historii. Zaczęły fenomenalnie – od pokonania Austrii 1:0 i Norwegii aż 8:0.

***

Inspiracją do powstania tego artykułu był "Skarb Kibica" opublikowany przez "The Guardian". Za źródła informacji posłużyły także inne angielskie media, cytowane w treści.