MŚ 1966, czyli jak Anglia została mistrzem świata

Już w 12. minucie po strzale Hallera na prowadzenie wyszli Niemcy, ale sześć minut później bramkę dla Anglii zdobył Hurst. A gdy w 78. minucie trafił Peters wydawało się, że "ojczyzna futbolu" po raz pierwszy w historii zostanie mistrzem. Niemcy jednak jak zwykle grali do końca i w ostatniej minucie, po strzale Webera, doprowadzili do dogrywki...

W 101. minucie, po centrze Alana Balla, strzelał Geoff Hurst. Wszyscy to znają – piłka odbiła się od poprzeczki, uderzyła gdzieś blisko linii bramkowej (za linią? na? przed?). Główny sędzia ze Szwajcarii Gottfried Dienst pobiegł do liniowego. Tofik Bachramow, Azer z ZSRR, stwierdził, że bramka z pewnością padła. 3:2 dla Anglii, która w ostatniej minucie strzeliła jeszcze jednego gola, wygrała 4:2 i zdobyła tytuł.

Fakty są jednak takie, że Tofik Bachramow nie stał na wysokości bramki, a kilka dobrych metrów w kierunku linii środkowej i nie mógł dokładnie widzieć, czy był gol. Dlaczego kiwnął głową na "tak"? Powstało wiele legend. A to, że na łożu śmierci wyznał, że zemścił się na Niemcach za Stalingrad; a to, że ukarał ich, bo w półfinale pokonali jego ZSRR...

Najpewniej jednak Bachramow "uległ chwili". Anglia bardzo chciała pierwszego w historii tytułu mistrza – po strzale Hursta piłkarze i publiczność eksplodowali z radości. Może Bachramow sam uwierzył, że bramka padła? Wielokrotnie sprawę gola próbowali potem rozwikłać naukowcy. Rozmaite symulacje komputerowe (m.in. na Oksfordzie) wskazywały, że piłka raczej nie przekroczyła linii bramkowej.

Są cztery filmowe ujęcia tego gola: kamera z boku boiska w transmisji TV, kamera zza bramki (najrzadziej pokazywane ujęcie), kamera prawie równolegle do linii bramkowej (prawdopodobnie jakieś prywatne nagranie z trybun) i zdjęcia z oficjalnego filmu FIFA "Goal!" (najczęściej powtarzane we wszystkich telewizjach). Wszystkie można je obejrzeć tutaj: